Dag 15: 25 juni 2019

Gisteravond had ik mijn vader aan de telefoon. We verbazen er ons altijd weer over wanneer blijkt dat je via de telefoon duizenden kilometers kunt overbruggen. We vinden het leuk om te horen hoe pa en ma meeleven met onze reis. Pa zou hier (in jonger jaren) ook wel genieten tussen het geluid van de kippen, de koeien en de varkentjes. Die varkens! 'S morgens worden ze als een schoolklas naar de bergen gebracht. 'S middags komen ze op eigen kracht weer naar huis. Het is een speciaal ras volgens mij. Ze hebben hoge poten en een mager lijf. Maar ik zie pa nu niet meer wandelen in dit land. Hij hoopt 80 te worden. En het thuisfront is hard bezig met het herdenken van deze dag!

Vannacht heeft Piet flink last gehad van de hoest. Het schijnt sterk samen te hangen met de grote hoogte waar we verblijven. Op internet lees ik dat het onschuldig is. Het schijnt over te gaan wanneer je 500 meter gaat zakken. Dan te bedenken dat het plan is dat we vrijdag pas gaan dalen... En we morgen naar een volgende plek hopen te gaan, dat nog hoger ligt. Het is goed dat we deze dagen het wat rustiger doen en we de gelegenheid hebben om tot ons door te laten dringen dat we écht in dit immense land ronddwalen. We zijn allebei heel dankbaar dat we dit samen mogen beleven. Ondanks het vermoeiende hoesten voor Piet. 

De dag begint vandaag anders. Het regent voortdurend. Het regenseizoen lijkt nu toch echt aangebroken. Fijn hoor! Piet merkte gisteren op: 'ik heb gevraagd of er regen mocht komen voor de mensen op deze berg'. Gisteren zagen we nog weer eens hoe de oogst dreigt te mislukken. En hoe de mensen in de brandende zon proberen hun land te bewerken. Jullie begrijpen vast wel hoe wij delen in de vreugde van de mensen, wanneer de regen als een dicht gordijn op het land valt. Wat een verhoring! De mensen liepen weg van de maaltijd en stonden zichtbaar te genieten van de stromende regen.

Er is veel symboliek in de natuur hier te vinden. Hij ZAL nederdalen als een regen op het gras, als de druppels, die de aarde bevochtigen. Nou, als dat zal zijn hoe het er hier nu uit ziet! Dan zal alles nieuw worden. (We zien de droogte, we zien de hele kleine tabaksplanten en de maissprieten. De mensen moeten aan andere gewassen denken om nog iets te kunnen oogsten. Morgen hopen we een pont over de rivier te nemen. Dat bespaart ons tijd. Maar als het niet zou regenen, zou dat niet mogelijk zijn.)

Een andere symboliek zagen we gisteren rondom de watervoorziening. De bron kan wel helder zijn. Maar halverwege de stroompjes ligt zó veel troep! De stroom stagneert of is sterk vervuild. Toen de vervuiling weggehaald werd, begon het water een eind verderop plots te stromen! We verbazen ons erover hoeveel troep er langs de kant ligt. De dorpen zijn zó eenvoudig. De oorspronkelijke huizen zijn heel sober. Geen winkel is hier aanwezig. Tot voor kort was hier geen gemotoriseerd verkeer. Nu zie je een enkele auto staan. Geen restaurant etc. En toch afval van plastic etc. Blijkbaar hebben ze met de komst van de luxe-artikelen geen handleiding meegekregen hoe je dit afval (gescheiden) kunt verwerken! Eigenlijk lijkt het hier ook op de plaatjes uit de middeleeuwen. Ik moet mezelf af en toe toespreken om mijzelf te overtuigen dat ik niet in het openluchtmuseum in Arnhem rondloop. Nee! Dit is het echte leven voor deze mensen.

We krijgen diep respect voor ontwikkelingswerkers. Je kunt wel 'verbeteringen' naar een land brengen. Maar ze moeten het ook nog eens zelf integreren in hun manier van leven. Het moet wel passen! Hudson Taylor had hier zijn visie wel op. Hij voegde zich naar de mensen en naar de cultuur.

Om 10.30 lijkt het redelijk droog. We maken een wandeling van 1.5 uur. Wat een verschil met gisteren!! De vogels zingen de hele dag. De kippen kakelen. De varkens knorren. Het is een redelijk vlak pad. Glibberig op sommige plaatsen. Maar we genieten! Onderweg komen we een man tegen, die vraagt een foto te mogen maken. Ik ga dicht tegen Piet staan. Maar dat schijnt niet de  bedoeling te zijn. Hij wil mij alleen op de foto. Ik zorg dat ik 'vastgekleefd' naast Piet sta.  Lijkt ons iets beter. We kunnen ons nu goed voorstellen hoe belangrijk het is om mensen vooraf te vragen of we een foto van hen mogen maken.

Thuisgekomen maken we onze schoenen schoon.  De aarde is hier zó  rood. En onze schoenen dus ook.

Na de lunch maken we een wandeling met een jonge vrouw. Zij is dit jaar afgestudeerd aan de universiteit en ze is een project gestart: een boerderij met 12 varkens, waar ook gewassen worden verbouwd. Het is de bedoeling dat ze kinderen leert hoe ze op een boerderij moeten werken. Nu is het vaak zo dat de ouders naar de stad trekken en de kinderen door grootouders verzorgd worden. Je ziet dat er in dit dorp van alles ondernomen wordt om het leven aangenaam én authentiek te doen zijn. Het klinkt als een mooi initiatief. We lopen dwars door de velden. Wat een verschil met gisteren. Het heeft echt wel iets om door de miezerregen onze weg te vinden.

Vervolgens bezoeken we een Dongba, priester. Hij is erg gedreven in zijn ambt. We wisselen over en weer onze gedachten uit. Ook hij doet zijn best om de kinderen op zondag en zaterdag kennis van het Animisme over te brengen. De jonge dame vertaalt zijn woorden naar het Engels.  Wat een opgave om in een korte tijd tot de kern te komen.

We wandelen in een rustig tempo terug naar de Lodge en nemen voor het avondeten een rust. We zijn allebei slaperig! Maar eerst nog even onze schoenen schoon maken! We kijken weer op een mooie dag terug. Het is hier zo'n andere wereld. Niet voor te stellen dat het voor deze mensen een dagelijks leven is. Jaar-in-jaar uit. 

Morgen zal waarschijnlijk een intensieve dag worden. Een hele dag reizen. Op weg naar het Thibetaanse gebied. Dan komen we op een hoogte van 3200 meter! Ik zie er best een beetje tegenop. Piet is wat nuchterder. Ik moet leren het los te laten.....