Dag 20: 30 juni 2019
Vandaag zondag!
We zien er naar uit om de stad weer in te gaan. We kunnen hier een Internationaal gezelschap ontmoeten.
Er is een overdenking gaande over: 'alles loslaten en leren volgen....'. Een weg, veelal door onmogelijkheden heen. Daarna is er een bijeenkomst met veel zang. We besluiten ook de Driezelfkerk te bezoeken. Na de grote dienst blijven er kleinere groepen achter. Een groep volwassenen krijgt onderwijs in het Chinees. Natuurlijk verstaan we hier niets van. Ik kom aan de praat met een jongen. Via de vertaalapp kunnen we toch een moment tot de kern komen.
We gaan terug naar het hotel en rusten eerst wat. We zijn vol gedachten. Morgen zullen we naar huis gaan. Ja, we kijken er naar uit om naar huis te gaan. Om jullie weer te ontmoeten. Het heeft ook iets anders in zich. Loslaten! Het is zo mooi hier en we beginnen net onze draai te vinden. We verplaatsen ons prima in dit grootse land. Ook al verstaan we de taal niet, toch zijn er momenten van diepe verbinding in dit land gevoeld. Gedeelde interesses binden samen. De vertaalapp draagt een steentje bij. Maar als je voelt dat je door dezelfde geest geleid wordt, dan proeft deze gemeenschap naar meer. We hebben ons voortdurend beschemd geweten. Opmerkelijk! Toch moeten we weer voorttrekken. We hebben veel geleerd in dit land. Terug in Nederland zullen we ons nog meer verdiepen in de achtergronden van dit land. Ik zou het liefst de taal verstaan. Maar dat is een onmogelijke oefening voor ons. Het houdt me bezig: waarom hebben specifiek déze mensen ons hart gestolen?
We gebruiken de lunch. We luisteren wat hymns. De verbinding is niet om naar huis te schrijven. Maar muziek verheft het hart altijd opwaarts. 'S middags gaan we naar het park. Dat is 200 meter lopen. Daar zou je uren kunnen dwalen. Zo groots. Vele, vele kilometers lang. Alles ziet er hier verzorgd uit. Kinderen worden keurig opgevoed. Verschillende ouders stimuleren hun kinderen om ons aan te spreken. In het Engels! We maken er dankbaar gebruik van. Eerste contacten leg je heel gemakkelijk met deze mensen. Of ze werkelijk zo toegankelijk zijn, kunnen we niet na een keer vaststellen. Vandaag is Piet een aantrekkelijk foto object. Op een gegeven moment staan er vijf mannen met joekels van foto apparatuur klaar om een plaatje te nemen. Ze blijken ons al van alle kanten gefotografeerd te hebben. We zaten juist in een stevig gesprek. Misschien vinden ze onze lichaamstaal wel een kunstobject op zichzelf😅.
Na het avondeten maken we nog een avondrondje. Het leven draait hier gewoon 24/7 door. We verbazen ons hoe inventief mensen hier zijn om hun spullen te kunnen vervoeren. In korte tijd zien we vanalles voorbijkomen!
We trekken ons nu terug om nog wat te lezen.
