Dag 16: 26 juni 2019

Vandaag wordt het een lange rit met de auto. Bij leven en welzijn. Door de vele regen is de rit wat minder aantrekkelijk,  op z'n zachtst gezegd. Gistermiddag kwam hier een Nederlands stel aan. Ze hadden de rit van hun leven gehad. Volgens hen was het achteraf onverantwoord om in deze weersomstandigheden te rijden. Vanwege de regen lagen er veel stenen op de weg. Dat betekent dat ze van de berg afrollen gedurende de dag. Stel dat je er net rijdt. En dan langs de diepe ravijnen! Ik moet zeggen: hun ervaringen met de rit klonken niet bemoedigend. En vannacht regende het opnieuw hevig. En de chauffeur meldde gisteravond al dat het gevaarlijk is om met de auto op de pont te gaan. Maar dat we er wel met onze bagage overheen moeten. Hij stelde voor om ons een Chinese chauffeur mee te geven. Ik werd steeds benauwder. Stel dat er wat gebeurt onderweg. En we verstaan elkaar totaal niet! Ik heb al m'n overtuigingskracht gebruikt en hij zegde toe om met ons te reizen tot aan de pont. Daarbij kwam nog een reisverhaal dat ik op Internet vond over hoe eng en off-road de weg naar het pondje is.

Vanmorgen word ik wakker en ik heb er geen moed op. Ik stel Piet voor om een andere route te nemen.  Daar voelt hij weer niet voor. Ik denk evenals gisteravond: ik moet het loslaten! Maar wat moeilijk!  Voor mijzelf lees ik ps 91. Het brengt mij in herinnering wat ik enkele weken geleden hierover las, tijdens de voorbereidingen van deze vakantie. Piet moet me er op wijzen dat ik alles zo graag zelf wil doen. Maar dat dit de weg niet is. Voordat we weggaan lezen we het samen nog eens. En ik merk dat ik rust krijg wanneer ik terugdenk aan de les van enkele weken geleden.

Tijdens de rit spreken we deze ps regelmatig naar elkaar uit. Het begint al bij het dorp. Het is 8.00 uur. Het begint droog te worden. Er zijn wel veel wolken. Dat betekent dat we ook boven de wolken kunnen rijden. De weg die we willen nemen lukt niet, vanwege de glibberigheid. De auto komt er gewoon niet tegenop. We keren en we nemen een andere weg. Inderdaad we komen veel stenen op de weg tegen.

Onderweg  zegt de chauffeur dat hij blij is met onze komst naar het dorp, want sindsdien is er regen.... We hebben een mogelijkheid om uit te leggen hoe wij gewend zijn met de nood om te gaan. We vertellen hem dat we ons tijdens deze rit ook afhankelijk weten.

We komen steeds meer stenen op de weg tegen. De weg naar de pont blijkt zo'n drie maanden geleden vernieuwd te zijn! Dat is al een hele rust. Onderweg komen we olijfbomen en cactussen en rijstvelden tegen. En geitenhouders.  En dan naderen we de pont! Hier kruisen we de Yangtze! Een belevenis op zichzelf.  De auto kan niet op de pont. We worden overgedragen aan een Chinese chauffeur. Dit is dus van mindere kwaliteit dan dat we gewend zijn! (Loslaten?) Het eerste deel met deze chauffeur is door prachtig natuurgebied. Tegelijkertijd leren we een Chinese kant kennen. We waren al gewaarschuwd! We zullen nl. door de Tiger Leaping Gorge rijden. We worden aangehouden en moeten de ticket betalen volgens de chauffeur. Nee dus! En dan wordt het soebatten tussen de chauffeur en de ticketverkoper. Hij wast ondertussen zijn ramen etc. De verkoper probeert het nog eens met een Engelse zin. Wij zeggen alleen: Wij hébben betaald. Vervolgens wordt er naar de vorige chauffeur gebeld en die vraagt mij aan de telefoon. Hij legt uit dat hij vergeten is, ons te zeggen dat we dat ticket nog moeten betalen. We stappen er niet in! We hebben reeds goed betaald. Eindelijk volgt het antwoord: "Ok, ok".

We kunnen verder!

In dit gebied ligt er veel op de weg: stenen en water. Soms is er een stuk van het asfalt weg. En dan komen we voor een 'verrassing' te staan. De weg wordt geblokkeerd. Wat blijkt: er is recent een auto van de weg geraakt! We zien hem 100 meter in de diepte liggen en ze proberen de auto naar boven te trekken.... Het lukt niet met de kabels die ze uitgelegd hebben.

En wij rijden weer verder. Een eind verderop zien we een soortgelijk iets. De stenen zijn in groot formaat van de berg gerold, de vangrail is beschadigd en jawel, we zien een auto van de weg in het ravijn liggen. Ondertussen rijden we door adembenemende natuur: The Tiger Leaping Gorge. Een van de diepste kloven ter wereld. We vragen chauffeur halverwege te stoppen, zodat we een wandeling kunnen maken. Het is een prachtige plek waar we zijn! We hebben 50 minuten om te wandelen. 

We vervolgen onze rit. We zijn op weg naar Shangrila. Dit wordt het Thibetaanse gebied genoemd. Het bevindt zich op een hoogvlakte van 3200 meter. In de uitlopers van de Himalaya. Deze bestemming vind ik zelf het meest spannend. Zal het er qua natuur echt mooi zijn?! En wat doet het met ons wanneer we ervaren dat we in het centrum van de Boedhisten zitten? 'We moeten het ervaren', zegt Piet dan heel nuchter.

De rit blijft intussen spannend! De chauffeur lijkt vermoeid te zijn. We stoppen regelmatig zodat hij wat kan eten of drinken of roken. De laatste stop is een half uur verwijderd van ons hotel. Hij heeft water nodig om z'n polsen nat te maken en gooit water in z'n gezicht. We rijden verder!

En ja dan staan we IN Shangrila. Maar nu kunnen we het hotel niet vinden.... uiteindelijk besluit de chauffeur te gaan lopen met onze bagage....200 meter... of toch 300 meter.... Hij moet het nog eens vragen. Jawel!!!! We zijn aangekomen. Eerst even acclimatiseren!!

Ons uitzicht is opmerkelijk! We zullen weer foto's maken.

In onze kamer aangekomen hebben we gedankt! Het was me een dag. Van 8.00 tot 16.00 uur! Op dat moment krijgen we een bericht van Pieter. Hij heeft vandaag zijn scriptie verdedigt en hij ontvangt het mooie cijfer: 8.4! Van harte Pieter! Wat leuk dat we je direct konden spreken!!

We gaan rond half vijf naar een restaurant hier in de beurt. We kunnen hier Nederlandse appeltaart eten. Het is erg aangenaam om met de eigenaar in onze eigen taal te kunnen spreken. Het was echt goed om elkaar te ontmoeten.

Moe en voldaan komen we rond 20.15 uur terug in ons hotel. We hopen morgen weer een nieuwe dag te mogen ontvangen!